Parkstad Limburg en Nederrijnse Laagvlakte

Het Landschap

Parkstad Limburg is een regio vol contrasten en verrassingen. Waar ooit zwarte steenkool de bodem verliet, bloeit nu een levendig mozaïek van groengebieden, heuvels, beekdalen en stadsparken. Eeuwen van landbouw, mijnbouw en stedelijke groei hebben het landschap gevormd, maar ook natuurherstel en herinrichting laten hun sporen na. Vooral rond Heerlen ontstaan nieuwe natuurgebieden die getuigen van een hernieuwde verbondenheid tussen mens en natuur. Stadsranden veranderen in bloemrijke velden, boomgaarden en ecologische verbindingszones. Een van de absolute parels is de Brunssumerheide: het grootste aaneengesloten heidegebied van Zuid-Limburg, met glooiende hoogteverschillen, stille vennen, zandverstuivingen en weidse vergezichten. Een uniek natuurgebied op de grens van stad en stilte.

In het grensgebied van Duitsland en Nederland ontvouwt zich een open, zacht golvend landschap dat de zuidrand van de Nederrijnse Laagvlakte markeert. Hier maakt het heuvelland van Zuid-Limburg geleidelijk plaats voor brede vlaktes met weidse vergezichten. Het landschap wordt gekenmerkt door vruchtbare lössgronden, uitgestrekte akkers en zachte hellingen, die in oostelijke richting overgaan in vlakke rivierterrassen met grindafzettingen. Smalle beekdalen met natte graslanden, rietvelden en populierenbosjes vormen een overgangszone waar natuur, landbouw en verstedelijking nauw verweven zijn. Oude mijnsporen, grindgroeves en militaire zones wisselen elkaar af met nieuwe natuurgebieden, die samen een steeds hechter en grensoverschrijdend netwerk van groene zones vormen.